“คิดถึงคุณพ่อ” “ป๋าวุธ ธีรพงษ์” (ภาคที่ 23)
คุณพ่อท่านเปรียบเสมือนกับต้นไม้ใหญ่ที่คอยให้ที่พัก ให้การดูแล และช่วยเหลือคุณแม่และผมเสมอมา ดังนั้น ในวันที่ไม่มีต้นไม้ต้นนี้แล้ว เราจึงรู้สึกได้ถึงความแตกต่างหลังจากที่เราไม่มีต้นไม้ใหญ่ที่คอยปกป้องคุ้มครองเราเหมือนกับในช่วงที่ผ่านมา
เราเองเปรียบได้กับกิ่ง ก้าน และลำต้นอ่อนที่ยังต้องการคุณพ่อให้กลับมาเป็นต้นไม้ใหญ่ที่คอยปกป้องคุ้มครองเราเหมือนสมัยก่อน แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้วจริงๆ
ในวันที่เราต้องยืนตามลำพังจึงเป็นวันที่เรารู้สึกไม่มั่นใจตัวเอง รู้สึกหดหู หว้าเหว่ อ้างว้าง และเหงาใจเป็นที่สุด
“เราเคยคิดว่าทุกเรื่องล้วนเป็นไปตามวัฏสงสารแห่งวงเวียนของการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปในที่สุด แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ เรากับทำใจรับกับเรื่องนี้ได้ยากจริงๆ แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปแล้ว 49 วันในวันพฤหัสบดีที่ 21 พฤษภาคม 2563 ที่ผ่านมา แต่ทุกครั้งที่คิดถึงคุณพ่อ คุณแม่กับเรายังคงเข็มแข็งไม่พอ และยังคงเสียใจกับการจากไปของคุณพ่ออยู่เลยครับผม”
“อาป๊าอาม้าท่านจะคอยสั่งสอนผมเสมอ และหมั่นพูดให้เราฟังในเรื่องต่างๆ เป็นประจำ รวมถึงเรื่องไหนจำเป็น เรื่องไหนไม่จำเป็น อะไรควรรีบทำ อะไรไว้ค่อยทำ อะไรทำทีหลังได้ก็ค่อยทำ ท่านจะปรึกษากันระหว่างคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วก็มานั่งเล่าให้ผมฟังในเรื่องต่างๆ เราทำกันแบบนี้เป็นประจำในครอบครัว”
แต่ในวันนี้ ในวันที่เราไม่มีอาป๊าคอยให้คำปรึกษาอาม้ากับผมแล้ว.....แล้วถ้าเรามีเรื่องเราจะทำอย่างใดดี เราจะไปถามใครดี เพราะปกติเราก็มักจะถามจากอาป๊าเป็นหลักเสมอ
“ทุกครั้งที่เราได้รับผลกระทบจากปัญหาต่างๆ เราก็ร่วมกัน ช่วยกัน ปรึกษากันตลอดเวลา แล้ววันนี้ ในวันที่เราไม่มีอาป๊าคอยให้คำปรึกษาแล้ว” เรารู้สึกไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆ ครับ
ครั้งหนึ่งในชีวิตมหัศจรรย์ช่วงหนึ่ง (ถ้าย้อนกลับไปเกือบ 20 ปีแล้ว) ที่เราได้พบเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด และเป็นเหตุการณ์ที่สุดยอดเจ็บปวดชอกช้ำที่สุดเช่นกัน (เราสูญเสียหลากหลายอย่าง รวมถึงสุขภาพจิตในช่วงนั้นอย่างมาก) แต่ในตอนนั้นเรารู้สึกอุ่นใจที่เรามีอาป๊าคอยอยู่ช่วยเหลืออาม้าและผมครับ ทำให้เรามีสติ มีหลักคิดจนทำให้เราสามารถก้าวผ่านพ้นกับปัญหาต่างๆ เหล่านั้นมาได้ แต่ในวันนี้ ในวันที่เราไม่มีอาป๊าแล้ว เราจึงรู้สึกหดหู่ใจเป็นที่สุดเลยครับผม
(บันทึกความทรงจำเมื่อวันเสาร์ที่ 23 พฤษภาคม 2563)
